na zawsze (nie-dokończony) (wiersz)

bez zmian
porcelanowego zapachu kochanków
wtulonych świtem w siebie
bibułkowym rumieńcem

nie topnieje mimowolnie na ustach
pod ciężarem oddechu
wschodzi w oczach pełnią jeziora

na mgnienie wystarczy
świętego obcowania z bolesnym uśmiechem
w drobnych dłoniach

aż wolna wola

niewiele więcej nad szybkie nie
i mozolne tak
lecz asfalt znów pachnie wiosennym deszczem
schwytanym łapczywie w złudzenia
gdy przychodzą zabierać meble na strych

śladem stóp
pamiętających drzazgi
zakurzonych tęsknotą schodów



Ata..........................jakby co - to Wybacz

wybaczam :) po prostu chyba Cię ciut zainspirowałam i napisałeś własną, bardzo męską wersję.
dla mnie Uru te skróty brzmią o wiele za mocno, tekst stał się zadyszany i zbyt porwany. ja napisałam wersję soft - być może ze względu na moją kobiecą miękkość, a być może dlatego, że akurat w tym tekście mimo kilku różnych obrazów poetyckich, wszystkie łączyłam nicią w kolorze "trwaj chwilo"...

bardzo Ci dziękuję za komentarz. i szalenie podoba mi się Twoje zakończenie, choć w moim nie ma tęsknoty, lecz coś zaczyna się. i kończy jednocześnie...
fajnie, gdy wiersz nie pozostawia obojętnym

Ładna ta wersja soft. Podoba się.

dziękuję Panie Michale :)

no w zasadzie to ,, lasso złudzenia,, nie zdołało poczynić zbyt wielkich spustoszeń.

bo dość trudno o to, gęsto tu i wszystko mocno się trzyma :)
a ja nigdy nie byłam, nie jestem, ale może kiedyś zdarzy mi się być poetką :))