W kinie nie ma już Margot, Panie Albercie (Czasem myślę, że skończę jak On...) Stolik w hotelu Le Petit Difference Ze szkła zalotnie winszuje Burbon
I patrząc jak ongiś dłonią podana Ubiera szal marki Bon Ton Czy Pan przypuszczał, że może być sama? Czy tylko Pan ma prawo doń?
Ten niemy hotel jak z kiepskich komedyj Było to raz, dwa, czy może też trzy Białe majtki na oknie siać postrach suteryn Zaczęły, gdy śmiać zaczęto się z nich
I śmierć nadejdzie, Drogi Albercie Ten głupi nawyk ucieczki stąd I w zęby weźmie robacze kwestie Spełźnie na dno Château de Bordeaux
Choć przecież Pan wie, wszak już jest Pan martwy Martwy jak śmiech, martwy jak śmierć Nic a nic ponadto, nic mniej niż powyższe Na dywanie tureckim, ażby chciało się rzec
A ja nie wiem co sądzić. Myślę, że gdyby to był wiersz sylabiczny, znacznie wzrosłaby jego wartość. Tak to jest po prostu zgrabnie opowiedziana historyjka, na kawę i papierosy, w ciemnym, zadymionym klubie na Szewskiej.
