Julii (wiersz)

pozostaje mi tylko pomamrotac pod nosem o ku, jak ja mam cholernie dośc ludzi, balkonów, kontekstu miłości, dwojga ludzi to już mam szczególnie dosyc, razem z tymi wszystkimi nieszczęsciami, co je sobie produkują jak sobie ubzdurają, że nie mogą bez siebie życ.

to wszystko oczywiście nie znaczy, że mam dośc tego wiersza. ja lubię czytac Twoje teksty, bo są między innymi mądre. ten również. a że się irytuję, to już co innego. to pewnie to bicie braw (;

tak jeszcze se dodam, co by nie było nieporozumień. o tych ludziach i balkonach to było na marginesie. wiersz mi się czyta z przyjemnością.

hehe! najgorsze, jak ktoś sobie wbije coś w głowę i nie dopuszcza, że są wyjątki od reguły ;)

podoba mi się sarkazm a propos balkonu, Szekspira, etc. tylko po co się oszukiwać, że to czego ludzie szukają - jest. bo że jest - nie wątpię :) zależy właśnie, co kto sobie `wyprodukuje`.

Bardzo mi się taki ton podoba...

No, Szekspir i balkon ładne. Zresztą: gdy przeczytałem 3 pierwsze linijki, to się obawiałem, że... lipa będzie, ale już czwarta pozwala wyłapać ton, w jakim zagrana jest całość.

Tak!

tak

"jego prawda niech naszą

będzie co ma być

jak u Szekspira

dwoje ludzi i o jeden

balkon za dużo"
....i tyle mi wystarcza :))....bez początku, który mi jakoś odstaje od reszty (b.trafnej).

tak na prawdę to wiecie nic.. ale po to jest poezja żeby wiedzieć wsio!

ale to chyba zupełnie naturalne wiedziec nic?

oj nie dobre, nawet bardzo

spuentowane za szybko, o Julii można też więcej pisać...