Wiosło (wiersz)

                                              "Noc; przywracam siebie

                                               ruchom ciepłych rąk, brnę

                                               korytem wygasłej rzeki

                                               ja, dwudziestoletnie wiosło"

                                                  Rafał  Brasse

Zmierzch roślinom

modlitwom strzępom,

biegnę,  po stronie rzeka;

układam ciało poddane wodzie

drewno co brnie korytem

Widzę płyniesz,

w tym gęstym mroku

w kierunku kiedyś bliskiego lądu;

chłodne zanurzasz ramiona,

ciemne włosy twoimi płetwami

Więc woda krótkim snem,

ledwie zamykam oczy, świta;

moje sny wciąż są skupiskiem

twoich zdjęć, kamieni, słów, westchnień

Woda samotnością nocy

czas równowagi -

pomiędzy moją pamięcią

a twoim zapomnieniem

Dalej zanurzam

ruchem swobodnym,

wiotkie nadgarstki, biodro

kształtem i odcieniem zmarzniętej piersi

Ogrzewasz ją swoimi ustami  na wskroś;