widły z igły, w stogu siana (wiersz)

wysiadła taka, z pekaesu. powiedzmy, że po studiach. na zaś
obcasy połamała i topi się bezbronna w błocie. 
czeka, aż skłoni się jakaś głowa z podziwem, magistrem na ustach.

tam psy wieszają na niej, na powitanie i wieczną pamiątkę.

koleżanki kolegów obrodziły, zamknęli gówniarza. gówniarze
zamknęli ławki w parku. siadają na oparciach, jak dawniej 
nie wolno było. mamusia kocha nadal i piecze placki. zakazuje palić,
chłopców zakazuje.

dziewczynka wsiada do pekaesu. zamknięta jak gówniarz
i jak te ławki. psy wiesza, pluje przez lewe ramię.