leżą i leżą

Jacek

"czas się bokami przecisnął" Szczególnie to mi się podoba Grzesiu : ) Bardzo dobry wers : )A co napisałeś- prawda niestety. A ten pierwszy wers to przypadkowo jak u Norwida Ci się walnął? : ) U niego jest zdaje się:
" A ludzie mówią, i mówią uczenie,
Że to nie łzy są, ale że kamienie,"

Dalszy kontekst "W Weronie" tez mi pasuje całkiem, choć to tylko dwa wersy pozostały.

Grzesiek z nick-ąd

nieprzypadkowo ! od niego świsnąłem i zacząłem pisać ciekaw co mi wyjdzie:))

motyla noga

gorejąc, nie wiesz czy stawasz się wolny, czy to co było ma być zatracone...

Grzesiek z nick-ąd

" A ludzie mówią, i mówią uczenie,
Że to nie łzy są, ale że kamienie,"

Anonimowy Użytkownik

A mi Gregor...


"Ja wiem, wiem
że gór tych siedem jest
wiem też wiem,
przejść muszę siedem rzek"

pod to się skojarzyło.................zadałeś dobry kawałek strof - choć w drugiej lekko przykulał rym.............Bardzo Serdecznie Pozdrawiam!

Grzesiek z nick-ąd

wiem uru wiem.. początkowo było
za szczęściem
z innego nieba
ale tak jakoś uformowałem ostatnie wersy w ten sam szyk:)
dzięki

Anonimowy Użytkownik

Te 'leżą i leżą' nie daje mi spokoju. Z jednej strony to dla mnie przejaw bezsilności -bo plątało się, gubiło, bo czas. Najlepiej zalec i nie ruszać się z miejsca, aż zatrze się granica między tym, co realne a co już po.
Jest też i myśl bardziej ogólna - taka swoista symbioza słów poety i jego śmierci. Słowa trwają w sercu, zalegają, każą coś zrobić. Być może znów to samo i będzie mówienie, płacz i czas przemykający lub przeciskający się gdzieś. Ale jest potrzeba, by tych słów posłuchać...
Pewnie daleko mi do prawdy, ale tak to odbieram. Pozdrawiam, Grzesiek. Piękny wiersz.

Anonimowy Użytkownik

No nie wiem. Druga strofa wszystko mi psuje, a w trzeciej poszedłeś na łatwiznę. Za to pierwsza dobra.

motyla noga

to nie kamienie ni łzy, jeno diamenty..

motyla noga

na dnie popiołu