dziewczę

podwórze. wystawia leniwie twarz na słońce,
paznokcie zębami czyści.

nagle coś. gdzieś u góry, w pokoju. kawałek zapachu.
za pas spódnicę podwija, biegnie. po schodach,
po dwa, po trzy. czuje
kawałek koszuli, żelu na włosach,
biegnie.

w kącie
troje zasmarkanych dzieci je rękami. czeka
na nowego tatusia. psy je liżą po mordach,
kury łażą po stole.

uchyla drzwi. kawałek twarzy, ładnej, chudej,
miastowej. na węch, na ręce wystawione do przodu. 
znajduje. spódnicę znów za pas bierze.
dzieciakom raźniej będzie w czwórkę czekać.