boso

przed słońcem mgłę tropiącym w jarze
co z kwiatów spije ranną rosę
rozjaśni górskie korytarze
budzi się dzień - dzieciątko bose

jeszcze mu ciepłem nie posłano
drożyny którą chce wyruszyć
dzień dobry jednak zawołano
rusza by resztki nocy skruszyć

najpierw odwiedza staw przy młynie
gdzie stadko dzikich kaczek drzemie
sprawdza czy woda z kołem spłynie
czy nie za lekkie dźwiga brzemię

kiedy się koło wpół obróci
już w okno chłopskiej chaty zerka
patrzy jak młynarz z cicha nuci
jak goła żonka pacierz ćwierka

za młynem bór się gęsty kłania
szumem zaprasza w swoje włości
tutaj dopiero słychać grania
nie ma w tym śpiewie cienia złości

nieśmiało w gąszcz i drzew zwaliska
dzień postępuje trwożnym krokiem
hu! nagle sowa huczy z bliska
skrzydłem zasłania dzień przed wzrokiem

w próchnie co stworzył czas wiekowy
uwiły gniazdko leśne bratki
odbity przed nim ślad podkowy
zwiastuje szczęście kwietnej chatki

trzask znowu słychać nad potokiem
wali się olcha w rozlewisko
to bóbr ją skazał swym wyrokiem
pogrzebał życie w torfowisko

opodal stoi dąb prastary
spogląda na świat dziupli okiem
w której mieszkają czary-mary
co po wsi błądzą razem z mrokiem

a on zstępuje znad urwiska
gdzie słonko poszło złotowłose
okrywa czernią drzew zwaliska
wygania dzień - dzieciątko bose