myśli majowe (I)

Sen, Aleksandrze, będzie zajmował połowę

życia i połowę łóżka. Jest piątym żywiołem,

małą śmiercią, która wyrasta na horyzoncie.

Martwą ramą, w której pierwszy polski świt

dostrzega się cichy i niedopowiedziany.

Będziesz spał, Aleksandrze, wtulony w rudą

Maj. My tutaj nie panujemy nad zegarami,

między trzecią a piątą trwają niezmienne dwie

godziny. Tu pierwszy krzyczy świat na każde

nowe. A każde nowe boi się świata tak samo.

I jego nocy. Łatwo pozbawia się tysiąc trzech

zer, nagle jesteś jeden, Aleksandrze, tutaj

ten się śmieje ostatni, kto ma przerwę

między zębami.