snow can't wait (and I too.)

a.


żyjemy w tym domu jak banda szczurów. obgryzamy wzajemnie swoje ogony, bijemy się
o miejsce w klatce. kto bliżej wody, a kto dalej od słońca. moje miejsce jest pomiędzy nimi.

coś dziwnego dzieje się z moimi palcami. sinieją od środka. na skórze pojawiają się
jedynie plamy na wzór wyrastających z ciężkiej ziemi kwiatów, przedzierających się
przez liczne kamienie, głodne zwierzęta. a człowiek to zwierzę, proszę pana.
gdzie tu doszukiwać się powołań, dusz. to ciało i nic poza tym. ciało należy do pana.
tego też.

jego ciało, moje ciało. co my z tym robimy? co możemy z tym zrobić. tyle ciała.
ciał. całe ciała. całe białe ciała. szorstkie, miękkie, delikatne, kruche. ciałka.
ciałokształt.

twoje miejsce jest pomiędzy nimi. między śniegiem, a kolejnym deszczem.
potrafisz sinieć od wewnątrz?



b.


matka odwija z brązowego papieru wyblakłe strony.
to moje życie, to część mojego wyboru - mówi do syna.
nie jest to mapa do skarbu ukrytego pod drzewem sąsiadów,
ani sekret przekazywany z pokolenia na pokolenie.
czekam - mówi matka i odchyla szarą głowę od nachalnego słońca.
tutaj nawet kwiaty wydają się być przebiegłe. śnieg mógł zaczekać.
myślisz, że można być aż tak naiwnym?