w dolinach rzek nagłe odwroty wód

                                                  tamtą kobietę zwróciłem rodzinie
                                                                           Rafał Wojaczek

Teraz, kiedy obie moje dusze w fałszywym ciele
trochę się już duszą, chciałabym nie wstydzić

rozebrać, miasto święte i krzywe
namiot na żebrach, zdjąć. Teraz,
 
kiedy chryzantemy i obie nasze trumienne suknie są już
utkane z białego przędziwa, odwołuje psy,

które warowały pod drzwiami domu, światła
znoszę granice. Czas jakiś

jeszcze potem anomalie
- szepty i krzyki,

ale coraz dalej
i dalej - psy z głodu,

z ciemności, wszystko  
co się nie może wcielić oddziela się,

odwraca,
odchodzi.