myśli majowe (VII) (wiersz)

Świt, Aleksandrze, to szaleństwo,

które już widziałeś. Wywołuje dzień,

niezmienny lęk przed powstaniem.

Z dachu świata nie widać podłogi,

więc zejdziesz

i staniesz, Aleksandrze, w obronie rudej

Maj, której pomyliły się kierunki. Nie

prowadzi jej biały szlak, odkąd zabrali

wiatr i myśli, że wszystko trwa tak długo,

jak długo trwa chód.

Krok, Aleksandrze, to przeniesienie

ciężaru z planu na uczynek. Z każdym

coraz trudniej je policzyć, łatwiej

zostać pomylonym.