tożsamość (wiersz)

jej. czysto! bardzo, bardzo czysta. płynnie, rytmicznie, zgrabnie. wiersz ma przestrzeń- oscyluje dookoła niej, sam się układa.

Cholera, znowu mi się podoba. Tym razem jeszcze bardziej, bo z polskim tytułem.
Świetne jest to powracanie słów i języka, świetne są te nieschematyczne skojarzenia. No i chyba mam słabość do wierszy, które kończą się tak gwałtownie, że chciałoby się czytać dalej. Zwłaszcza jeśli są tak napisane.
Jakkolwiek, wkradło się trochę nadsłownictwa, chociaż to pewnie moje czepialstwo. Ano i: "kolejny raz nie możemy być sobą ?" — już abstrahując od spacji przed znakiem zapytania: nie podoba mi się brak szyku przestawnego; ja wiem co chciałeś przez to uzyskać, ale jakoś to całkowicie nienaturalnie brzmi.

Ja nie umiem oceniać, krytykować, tym bardziej konstruktywnie, z sensem... po prostu podoba mi się. Tylko ten język jakoś tak średnio. Ale ja się nie znam.

jak powiedziała Pies- czysto. jak zwykle wysoko i to zestawienie wódki i smaku języka- przepyszne. pierwszy/a wers/strofa trafia do mnie najbardziej, a trzecia wydała mi się słabsza od pozostałych i za szybko się skończyła. dobry, ale bez dojebunku : P

No tak, właściwie co bym nie powiedział w tak lakonicznej formie jaką jest komentarz, nie odda to tego, co czuć podczas czytania.