Spokój (wiersz)

To jest, hmm... szukam odpowiedniego słowa... o, już mam. Banał. Po dwakroć.

z jednej strony .... zaraz. to trochę nielogiczne. tutatj armagedon, tutaj koszmary, spokój...nie. nie trzyma się.

Też tak uważam. Za blisko krawędzi. Autor spadł.

no i wiersz również :)

Dziękuję za słowa krytyki ;)
Jednak mogłabym co nieco sprostować, a mianowicie, pierwsza zwrotka opisuje spokój który pojawia się gdy sie wyciszam, gdy prowadzę wewnętrzną, szczerą rozmowę z samą sobą, nazywam to nietypowym oczyszczeniem, ponieważ oczyszczam duszę, szczerością, obiektywizmem. Gdy przeprowadzę taką, swoistą wewnętrzną spowiedź , daje mi ona siłe i staje się swego rodzaju armagedonem dla koszmarów, które były moją udręką przed tym.

Mam nadzieję że w miarę to rozjaśniłam, jeśli nie, trudno.
Zastanawiam się tylko, jakie błędy robię, oprócz ocierania się o banał.
Może zbyt wzniosłe słowa, dla mało znaczącego przesłania...
Proszę o dalsze wskazówki :)

Przede wszystkim używasz słów nie z tej epoki. Tzn. łączysz je tak, jakby po 89' nic się w polskiej poezji nie działo. W taki sposób się nie dotrze do czytelnika. Za dużo w pierwszej osobie l.p - co połączone z powyższym 'zarzutem' taranuje tekst. Łatwo wtedy kogoś posądzić o ckliwą, quasi-buntowniczą poezję.