wstęp do życia (wiersz)
logan
woda - życie, zmartwychwstanie. ziemia - ostoja, azyl.
miłego czytania. dla B.
stawiam pierwsze kroki.
pamiętam wszystko od momentu kiedy otworzyłem oczy: wdech -
płuca jak baloniki nadmuchiwane przez dziecko, chłód i wilgoć,
stopy chłonące rosę. sad, furtka i droga do głównej ulicy.
mój spacer po pierwszym świecie.
jest jeszcze bardzo wcześnie, a ja wiem, że istniejesz.
pokój na piętrze z podłogą zbitą z desek. przyjdę cicho
jak kwiat pijący wodę. poznasz dłonie i pieprzyk na karku -
tę czarną wysepkę, którą sobie wybrałaś.
musisz nauczyć się śnić, bo zwyczajnie jeszcze tego nie umiesz.
mówię, mówię bardzo dużo, a ty kciukiem masujesz mi podbrzusze.
mam przeświadczenie, że ziemia i woda, mają zapach twoich ramion,
a z góry nie spadnie na nas nic, ni-c.
wyśmienity
2 głosy
przysłano:
3 czerwca 2009
(historia)
przysłał
logan –
3 czerwca 2009, 21:22
autoryzował
Justyna D. Barańska –
6 czerwca 2009, 16:27
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się
mówię bardzo dużo, a ty kciukiem masujesz mi podbrzusze
dla mnie te dwa kawałki to rdzeń wiersza. to jest poezja. jak mówił Kuśmir: wiersze czyta się w ciszy.
ćsiii.
ale trafiasz!
dziękuję za opinię (:
jest jeszcze bardzo wcześnie, a ja wiem, że istniejesz.
przyjdę cicho jak kwiat pijący wodę.
poznasz dłonie i pieprzyk na karku
musisz nauczyć się śnić, bo zwyczajnie jeszcze tego nie umiesz.
mówię bardzo dużo, a ty kciukiem masujesz mi podbrzusze.
mam przeświadczenie, że ziemia i woda,
mają zapach twoich ramion, "
To - reszta jest zbędnym - jak dla mnie - nic nie dającym ozdobnikiem. Ale czemu nie, jak nie ma nic innego, to i cokolwiek się nada.