Polskie ABC (wiersz)

proszę tak nie robic to jest zle. jestem przeciwny publikacji

kiedyś słyszałem alfabet ...
A- armia nasza jest zwycięska
alfons to jest dziwka męska
B- Berlin miasto w gruzach leży
burdel szkoła dla młodzieży
itp itd
i więcej tam sensu znalazłem i rozbawienia

No, nie...jakoś nie widzę tu poezji.............Może inni....

Ja widzę. Choć daleki jestem od tego, aby komuś mówić co jest złe. W tym wierszu kilka rzeczy mogłoby "dźwięczeć" inaczej, gdyby go odrobinę przeorganizować. Że pozwolę sobie na kilka uwag. :)

Ilość sylab, przy alfabetycznych wyznacznikach nie powinna przekraczać trzech, co doskonale się sprawdza na przykładach:

A i Ą - czegoś chcą
C i Ć - snują nić

Różnią się one od rytmicznego:

Ę i F - kochają blef
K i L - mają swój cel

Choć gdyby tak zamienić słowa: "kochają" na lubią, i pozbyć się zaimka "swój", brzmiałoby to tak:

Ę i F - lubią blef
K i L - mają cel

W tekście pisanym w słupku, ze skondensowanym sensem z którego czytelnik niejako zmuszony jest wyłowić sens, dobrze jest zachować rytmikę.

A teraz następna sprawa. Otóż druga litera pisana z wielkiej, pokrywając się z ostatnią w linii tworzą rym. Jeśli się go trzymamy w jednym wersie, dobrze byłoby zachować tą zasadę w wersach kolejnych. Inaczej mamy do czynienia z:

Ł i M - nie znosi ściem
N i Ń - z wszystkiego drwi

Które już na pierwszy rzut oka wygląda inaczej, aniżeli:

S i Ś - kocha wieś
T i U - pragnie snu

Tylko w jednym wypadku nie będę się upierał o graficzny odpowiednik, skoro fonetyczny jak najbardziej spełnia swoją rolę :)

O i Ó - mają wielbicieli stu

Jedyna zmiana dotyczyłaby odpowiedniego przesylabizowania, tak aby nie odstawał ten wers od reszty.

Co się zaś tyczy ostatniej zwrotki:

Choć brak sensu tu i składu
Zamysł gdzieś za treścią goni
Trudno czasem dojść do ładu
Gdy grafomania sensu broni

W trzech pierwszych nabrałeś impetu, aby przekoziołkować na słowie "grafomania". Po pierwsze dlatego że wyraz ten "nie płynie", a po wtóre przez samo wrażenie użycia tego słowa, które nadać miało - przynajmniej w moim odczuciu - ironii. I chyba to jest największy mankament w tym wierszu. Wnioskuję bowiem, iż nie mięlibyśmy tutaj żadnych potknięć, gdyby autor faktycznie na serio potraktował tą zabawę słowem, zamiast wywijać nim jak lassem na wszystkie strony.

Za Jaqintem.