Skarpetkowy monolog

tomasz

NIE NIE NIE i tlumaczyc chyba nie musze dlaczego. slabizna po prostu

Justyna D. Barańska

a ja bym powiedziała, że tu coś jest. dom, niby bezpieczne schronienie, a nawet tam czają się jakieś cierniowe kolce. niczego nie można być pewnym w życiu. z jednej strony radość z czegoś, co się zyskało, a z drugiej człowiek za każdym razem chce więcej i więcej i szczęście szybko się ulatnia. jak z tą skarpetą... poza tym radość najlepiej smakuje, gdy się ją dzieli, stąd otwarte drzwi do domu, ale tu pojawia się znowu ryzyko... może wejdzie ktoś jeszcze, oprócz naszych kompanów do odwalenia tańców radości i poderwie trochę stare gwozdzie, żeby spuścić pozytywne emocje.


a potem wchodzi kobieta - bo proszek do pieczenia, jedzenie (ser) czy pończocha, to takie nieodzowne atrybuty kobiecości. każdy dom potrzebuje dobrego ducha, z którym można stworzyć harmonię.

Anonimowy Użytkownik

Tekst bardzo dobry, nie rozumiem decyzji opiekuna. Nie mnie dyskutować, więc oceniam tylko.

Kuba Nowakowski

ja też bym nie wywalił

Tomasz Smogór

...i ja tez bym nie wywalił