Akt (wiersz)

mówisz że odległość

rodzi kolejne gesty rozpaczy

mnożysz matematycznie tęsknotę

wciąż nie widząc sensu w przyszłości

stwarzasz fatamorgany szczęścia

licząc że choć muśniesz tej oazy

zachłystując się namiastką bliskości

szepczesz w półmroku eteru

myślisz że odległość

daje alibi dla zuchwałych myśli

dzieląc przez kilometry urojone niepokoje

nie znajdujesz żadnego potwierdzenia

swoich domniemanych prawd

poza  nadanym aktem własności

„kocham więc zostawiam ślad”