ustanek

odsuwam myśli od ciebie
jakbym prosił zeszyt że potem
potem napiszę ten wiersz

obolały od woli
stroniący od wody
święty Aleksy jak żyw
tonę w bagnie wyobrażeń

na niebieskim tle na murze ścianie
leży obraz jak powieszony
z kawałków mojej głowy
samotne mięso
bez wymowy
cuchnie ziębnie wietrzeje
bez sensu
poszustne echa słów
wypowiedzianych

długi seans
metafizjologiczny
moim jedynym strzępkiem
wystającym na rzeczywistość

siedzę w komputerze
szczelnie zamknięty
jak poodkręcać wszystkie śrubki pytanie
bo najtrudniej jest właśnie wrócić

a jak już przyjdę
to czy będziesz tam
na przystanku (ustanku)
czerwone od szminki usta moczyła w trunku
i czekała czekała w zielonych spodniach

nie na mnie
w ogóle
czy będziesz
ty i ja

osobno




(w epilogu dodam że ja będę na ciebie czekał na ganku przy świecy jakby co)