Córka miasta (wiersz)

twórczyni własnego swiata

ze stolicą w samym sercu piekła

ona księżycowa dziewczyna

przygotowana na wszystko

oprócz miłości

dzieciństwo już zdechło

mokry asfalt chłodem ją tuli

spojrzenie pełne ulicznych świateł

krwią rozmazuje ostatnie myśli

łzy i wódka rozmieniają ją na drobne

papier odzwierciedlający jej wartość

rzucony od niechcenia w twarz

otwiera złudną bramę przyszłości

drżącą dłonią wyciera spływającą czerń

ukazując swą nastoletnią twarz

ucieka spojrzeniem przed potępieniem

malującym się na twarzach przechodniów

może kiedyś przejdzie boso

po rozbitym szkle mlecznej drogi

wciąż szuka azylu w społeczeństwie

ona nocna córka dużego miasta