Triumwirat

matka Dycia umiera w sąsiednim
pokoju i nie wiem jak długo jeszcze
fruwać po zamku martwy i zbawiony
na kolorowych skrzydłach grzechu
niosłem drewnianego kota przez
lufcik bo
były to cienkie ciała czułej
śmierci trąciły stałe miejsca
pogardy co z lasu wyciąga ramiona
i chwyta blade niemowlaki strachu
za poczwarną pępowinę
i poczwórny śmiech
Gargantui któremu wtórował
Pantagruel diabelski o oczach
z poumieranych na drzewach jaskółek
co w sen ostatni zapadając chłoną
krew niewinnych
z czarną ropą
pod powiekami prącymi
pod prąd prawdziwych paladynów
o ciemnej cerze i pośladkach
na rzeź wiedzionych kupidynów
obrzezanych obcęgami
z roztopionej stali