niczego sobie (wiersz)

właściwie nic się nie zmieniło
od łupania kamieni przez dwudziestoletnich starców
do cięcia marmuru czterdziestoletnią młodością
ludzie ciągle uchylają chwile
bez pukania namysłu i sensu

niektórzy w buciorach
omijając rachunek sumienia
wnoszą błoto grzechów popełnionych za
i przed poprzednimi drzwiami
gdzie zajrzeć tylko można
przez judasza pamięci

inni wścibiają nosa nawiasem
mówiąc nic tu po człowieku
nie zostanie nawet zapach przeciągu
z buchającej nadzieją poczekalni
odchodzą coraz szybciej do kolejnych
z żalem że tak dużo przeszli
a jeszcze nigdzie nie byli

jest między tymi a tamtymi
trochę czasu i miejsca
dla bezdotykowych wzruszeń
i małoobrazkowej poezji
która nie wiedzieć czemu musi
sama sobie z tym wszystkim radzić

bo tak po prawdzie
po słowie i po wszystkim
tylko nic się nie zmienia
na dobre na złe i na całe szczęście