Imiona. Herbert, ja, cisza.

IzAzaliz

Pisałem tu komentarz przez jakieś dziesięć minut i się przez przypadek przełączyłem:/ Więc teraz się streszczę:

Sensu i przesłania póki co nie ruszam, bo o tej porze z głębszym myśleniem u mnie ciężko.
Na pierwszy rzut oka wybitnie kłują mnie 3 momenty: "wybrzmiewanie akordu", równanie "bezduszne a doskonałe" i trzy ostatnie wersy.

W przypadku dwóch pierwszych, to po prostu metaforyka nie dla mnie, że tak powiem, uwiera przy czytaniu. Pod tym względem inne fragmenty leżą mi bardziej, nawet dopełniaczówki są tu zgrabne i ładnie wpasowane.

Co do końcówki, to wygląda to trochę tak: czytam sobie tekst, czytam, dochodzę do końca i dostaję obuchem przez łeb. Trójwersem który mi osobiście wydaje się banalny w dodatku pocięty w sposób, który jeszcze to pogłębia. Właśnie banalny, a nie prosty, bo prostotę da się uzasadnić resztą wiersza. Chociaż, z drugiej strony, może powinienem jeszcze przy tym przysiedzieć i postarać się jakoś to sobie lepiej ułożyć, ale pierwsze wrażenie jest właśnie takie.


pozdrawiam

Jacek

to jest mój klimat Miśku;] Herbert, to inspiracja,a i zbliżyć się do niego nie można, bo to za wysoka poprzeczka. A Ty, wolisz Kraków, czy Warszawę?:D

guwno

Umiesz pisać w klimacie Herberta, warszawiaku :P

Dominika Ciechanowicz

Gwoździe i podzielone role to ja sobie rozumiem jako podzielone role w społeczeństwie i równanie do dołu. Chociaż jest moment buntu i przeczucie, że z życia można wydobyć coś więcej, wkrótce nastaje stary porządek, gwoździe dają wbić się w ramy. System nam każde przeżyć życie na kolanach.

Anonimowy Użytkownik

mocne.