W zasadzie niemożliwe.

Piszę wiersz. Wybrałem sobie to miejsce,
bo wiem, że jestem (przynajmniej część
mnie, reszty nie znam). Siedzę przy sosnowym
biurku i wdycham opary herbaty, którą rozlałem
kilka dni temu. Zapach wywietrzeje – już się nie
łudzę.

Przecież nie wsiąknie w drewno – jest polakierowane
mechanicznie. Historia wie, jak bronić się przed
niepożądanym. Kiedyś, pamiętam, myślałem,
że mnie to nie dotyczy. Myślałem, że jeśli wieje wiatr,
a ja zamknę okno, to wiatru nie będzie. Wtedy
zobaczyłem dym, który kreślił szumiące kształty.

I co mi zostanie po tym wierszu? Nie wiem jak
smakuje dym, jak wrzeszczą walące się barykady.
Nie powiem przecież: wiatr mnie kołysze do snu.
(Przynajmniej staram się nie kłamać). Czasem wpadam na pomysł,
że przyzwoiciej będzie lekko poddusić myśl, ugryźć ją
w język, albo chociaż postawić do kąta. Nie może przechylać
byle czarek.

Zasadniczo jestem wolny od uprzedzeń. Piszę tylko wiersze,

O Boże.