bezdomność i widoki na przyszłość

kiedyś – ja to wiem - okaże się że czas stał jednak po mojej stronie

czekał uśmiechnięty dobrotliwie jak jakiś ogrodowy krasnal

zacierał ręce

gdy panicznie gromadząc dane brnęłam w głąb chaosu

wiecznie pośrodku kilku lektur wiecznie próbując z notatek

poskładać się w całość

ktoś mi kazał z marmuru sczytywać motta wielkich nie wiem po co

skoro absurd bycia nie upadł pod mistrzostwem składni

jak zamknąć w słowo te noce z brakiem w skroniach

bez snów o sławie blichtrze spokoju sumienia

witały mnie puste wersy poranków czerwonych  jak rzeźnia

kiedyś wyjdzie na moje bo rudy pokład smutku

jak platforma po morzach poniesie tłumy w nicość

zgasną światła

u steru wariat z wieńcem suchych liści to nie może

skończyć się dobrze jeśli niepewnym jawi się

nawet grunt pod grób chłód kostek lodu

w ustach ból głowy na kacu

wtedy wypłynę

zahaczając słowami  o krzyk jak niewiele to zmieni

gorzka sława i poklask niech się publiczność zabawi

zatarta granica między mną a próżnią może okazać  się

jakimś rodzajem cudu mogę trafić do gazet

to będzie wielki show ofelia wierszem spłonie

gorzej teraz

powietrze rzeźbione bezruchem nie otwiera drzwi

które dawniej wyważałam kopem

wciąż błądzę hałdami wyszarpanej cudzym listom ziemi

we własnej głowie jak na wiecznym wygnaniu

jeśli sypiam to tylko wczepiona paznokciami w ścianę

nagle nie mam nic do stracenia może kilka nałogów słowa

co je i tak noszę w sobie zawsze znaczyły niewiele

nadgarstki wezbrały ciszą lirycznych samobójstw

bezdomność

jest stanem umysłu ćpunów proroków i dziwek znikło

dno za oknem jeszcze płyną jakieś twarze pytając

czy nic mi nie jest czy nadal wyszarpuję wnętrze wierszami

to nic – mówią - ten knebel na ustach nie boli