jawnie dobra maszyna życia (wiersz)

przepaść w niepamięć zginać odejść

być zapomnianą ja zabawka z dziecinnych lat

osamotniona siedząca nad jeziorem

wpatrująca się w tafle wody

obdażoną odbiciem bladego księżyca

który oświetlał drogę nie szczęśliwych

par które jawnie udawały szczęśliwe

a w sercu obojga gorycz i słowa pragnące otrzymać głos

odejdź pozostaw mnie samą

wśród nieznanego terenu

po którym bene stomp-ac niepewnym krokiem

jak anioł który wiarę w twórcę stracił wieki temu

gdy brutalna miłość przyjaźń

oderwał jego skrzydła którymi został obdarzony

jak otrzymywał drugą szanse życia

a może to wszystko sen osoby

powstrzymywanej przez łudząco dobrom maszynę życia?