List do obywatela amerykańskiego

Prawdziwie sprawne totalitarne państwo to takie, w którym wszechwładny zarząd składający się z politycznych bossów wraz z armią menagerów kontrolują populację niewolników, którzy nie muszą być przymuszani, bo kochają swą służbę.

Aldous Huxley

                                                                              Wkrótce już - sędzie sami sobie skłamią,
                                                                             By gwiazd - dwanaście Ameryki zbladło;
                                                                               Sprawiedliwości przepęknie źwierciadło

                                                                                   Cyprian Kamil Norwid John Brown 

przez Oceanu martwe płaszczyzny list spod klucza ci posyłam o wszechuwielbiony wuju Samie

choć Atlantów cenotaf w kloaczny dół zamieniłeś a brzegi jego lęgowiskiem gadów orężnych obsiałeś
choć kantylenę mewy w cyfrach plugawych zamknąłeś jak zaskoczonych ludzi w wypalonych cieniach

choć literę zamazałeś ramoty bohomazem a papier przepastnymi stosami piaszczystych słów skowałeś -

aczkolwiek epistołę tę chełpliwością swoją w twardym ogniu krotochwilnej pogardy poniechasz

nie w Bogu pokładasz ty nadzieję jeno w pomiotnej mamonie spoglądasz wzroku przeznaczenia

okiem ufryzowanego peruką mistrza kielni i węgielnicy co zniewolenie wolnością jak trefniś nazywa

a Treuga Dei[1] głosząc Pax Americana od krańca do krańca hańbą i sromotą na mieczach niesiesz

donośnie Dziennikami Turnera[2] w konwulsji przedostatniej dies iræ na postrach ludom wrzeszczysz

boś ty dla padołu ziemskiego Apollyonem[3] zapamiętałym i Jerusalem w prawdziwości Fałszywym

gdzie żeś godne prochy Sokratesów Nowego Świata rozrzucił w jakich urnach kanopskich je składasz

jakim najdzikszym wilkom na prześmiewcze rozszarpanie ich koncepta w pasji zaordynowałeś

gdzież  ciągle kona Davis[4] Makbetem zwany gdzież Griffitha[5] płomienne obrazy niepamięcią obrastają

gdzież Dixona[6] nostalgia i prawość w popiół obrócone gdzież DeMille’a[7]  starożytni herosi

gdzież swobody umiłowanie gdzież sprawiedliwości męstwa i honoru zasypane krwią komnaty

biada biada biada po stokroć ci biada bo jak gwiazda spadniesz chociaż świecisz obficie

aż dym się dźwignie wysoko jako z molochowego pieca pojękiwania tych co na zatracenie idą –

noc się zbliża z fezem na głowie czerń złowieszcza z twarzą Alfonso Capone