Z listów do Marka. Bękart.

Marcin Sierszyński

"Nowe szaty Cesarza" skojarzyły mi się przy czytaniu drugiej strofy. "Oszustem jest sen, cesarzem sam śniący, a tendencja moralizatorska zdradza mglistą znajomość tego, iż w utajonej treści snu pojawia się kwestia zakazanych pragnień, które padły ofiarą stłumienia." - pisał Erich Fromm w "Zapomnianym języku" (moje wydanie przeł. Katarzyna Płaza, Kraków 2009) interpretując sen jednego z pacjentów, nadmieniając o książce Andersena. Myślę, że i twój wiersz można podciągnąć w tą stronę. Figura Marka w tej interpretacji byłaby figurą dziecka.

Odkąd owo dziecko - w czasach wiktoriańskich szczególnie niesłusznie uważane za symbol czystości, niewinności - "odchodzi", w domyśle: dorasta, traci pewne zdolności odczytywania świata, tłumione przez różne czynniki. Ponieważ dzieje się to w czasie, jest procesem, podmiot liryczny uważa, że "nie zmieniło się zbyt wiele". Nie zauważa zmian ufając jakimś postronnym osobom.

Coraz rzadsze pisanie również jest oznaką dorastania: powszechna opinii iż wiersze pisze się w porywach młodzieńczej eksplozji uczuć. Coraz większe zwątpienie i utrata pewności popełnianych czynów, używanych słów i wyborów zapędza w coraz większy sceptycyzm blokujący działanie. Podmiot zaczyna tęsknić za tą silną osobą, jaką okazuje się dziecko - pewne swoich racji, egocentryczne i idealizujące.

I teraz pojawia się nagi król. Symbol nie tylko zwykłego oszustwa, ale także sprawdzianu ślepego oddania: "(...) wyimaginowana tkanina ma być pewnego rodzaju sprawdzianem, ludzie boją się i zachowują tak, jakby nie widzieli nagości cesarza." (Fromm, ZJ, s. 62). To dlatego twój podmiot liryczny stawia pomniki, by mnożyć ślepców, ciągle sprawdzać ich lojalność. Lojalność wobec człowieka, który dorasta/dorósł? Czy może wobec dziecka, które znikło bezpowrotnie? Prawdopodobnie jednak czynów, dzięki którym obrósł w "długi cień" i boi się ich ujawnienia. Akt tłumienia irracjonalnych lub racjonalnych pragnień? To skłania do dłuższej refleksji.

W kwestii formalnej: zmienić trzeba składnię, bo nie wiadomo, czy ostatnie zdanie odnosi się do płaszcza, czy do strachu. ;)

Jadwiga G.

Ma momenty :)

Figa

List jak list, a ciebie stać na więcej.
Mam ulubione fragmenty:
"Trzeba wierzyć ludziom mimo tego, że
Twoje słowa grzmią w świątyni. Chciałem o tym
napisać, ale chude palce wciąż załamują się pod ciężarem
słów."
"Mimo to stawiam
pomniki, by mnożyły ślepców – ci nie widzą przynajmniej długiego
cienia, który snuje się za mną jak strach i nigdy mnie nie opuszcza. "

reszta jest takim 'co u mnie nowego'.

Jacek

Ostatni wers zostaje/ Jest niezbędny w dookreśleniu sytuacji lirycznej, Jarku.

niemniej dziękuję za opinie:)

Rita

"chude palce wciąż załamuję się pod ciężarem słów" :))

Rita

"strach ma wielkie oczy" - Marek też - tu interpretacja dowolna, dlaczego?Tak to czytam, więc dla mnie OK.

Anonimowy Użytkownik

zrezygnowałbym z ostatniego wersu.......................nie daje nic - za serce nie lapie, a sprawia się w moim odczuciu brakiem pomysłu na finał...