matryca

ciepłe, żółte światło kładzie się tłusto, blikiem.
jeden ruch, żeby krajobraz zebrać w plany,
odparować. później w oku zostaje sól, albo palec

boży. dzień przejmuje imię kobiety, jej okrągłe
myśli i pomieszczenia. zaglądanie. mężczyzna 
to kontury, głos, a w nim głęboki
cień.

każda niedziela koncentruje zmierzch 
w ruchomym punkcie, można łapać
i zdrapywać ze ścian

zajączki.