Z listów do Marka. Nie ma poezji.

Nie ma poezji. I wcale nie muszę być kimś,

żeby stwierdzić głośno, że nie ma i już – rzecz

jasna. Więc mi tu, Maruś, nie pieprz o przemienieniu

i o świetle, bo jam jest ślepiec z wyboru i niezbadane są wyroki

moje.

Teraz możecie mnie już ukrzyżować bez skrupułów i bez

wytchnienia, a ja będę w tym martwą resztką człowieka,

który miał odwagę spojrzeć w lustro. Zabawne jak to bywa:

wiersze ważą tyle, co kupa mięsa na krzyżu. Amen.