Bycie (wiersz)

Bo jestem chwilą,

która mija,

a mimo wszystko trwa.

I teatr we mnie

wieczny, nieskończony,

potężny.

Iluzja, magia,

sen i jawa.

Symbioza gestów

i sublimacja uczuć.

Pozorny spokój,

a wewnątrz przekora.

I trwam ponad

w zespoleniu z życiem.

I śmieję się

płacząc nieprzerwanie.

Pragnienie bycia chwilą

choć przez chwilę -

w wieczności.