Trzewia

Teraz, kiedy się kończy, wyczuwam:
każde z nas jest Robinsonem osieroconym
przez wyspę. Wyrzuceni z jedynego brzucha
na obce krawędzie, możemy tylko zaklinać albo kląć
Piętaszka. Został - najprostszy diabeł, chochlik,
który zasiewa Speranzę czarnym kwiatem.

W oszukiwaniu cudu rysuję łokciem na piasku linię
Robinson - Piętaszek - Speranza, ona znaczy
zrastanie brzegów i to, że znajdziemy w czekaniu 
wszystko, czego życzylibyśmy sobie 
oszczędzić. 

Czasami coś dzieje się równocześnie 
po naszych stronach, wtedy usiłuję zagrać
chwytaniem chłopca za ciemny palec. Bywa do oswojenia, 
zazwyczaj jednak rozdaje dziki śmiech. Mijanie - 
jemu duszno i cierpko, a nam zmarszczki przy kącikach ust. 
Czarne kwiaty parzą, ziemia nie zapachnie chlebem.


15 kwietnia 2009