Peron 126 (wiersz)

"bociany odleciały
ostatnim pociągiem
śmierć much na rozbitych szybach" tu mi coś nie gra. Niby przerzutnia w drugim do trzeciej, ale pierwszy wers jest taki nie do tematu. Bez niego całkiem mocne.
"zza torów
piski cichutkie" to wydaje się zbędne.
"po mnie nikt nie przyjedzie
do mnie nikt nie wysiądzie" - weź to ujmij jakoś inaczej, bo przyjedzie a wysiądzie, to tak jakby to samo. Może nikt na ciebie nie czeka i ty nie czekasz na nikogo?

Po za tym powtarzają ci się słowa : peron, ściana. Są momenty. Szkoda ich nie wykorzystać.

Nie wiem, czy autorka miała tutaj cokolwiek ważnego do przekazania. Umiejscowienie akcji na dworcu, peronie i innych podróżniczo-oczekujących miejscach jest ryzykowne, jeżeli nie ma się pomysłu na rozwinięcie, albo chociaż mocną puentę. Ja skazuję wiersz na karę śmierci po "Atlantydzie miłości".

"ostatnim pociągiem" A przepraszam, ten wers funkcjonuje na prawach monostychu? Bo jeśli tak, to chyba nie spełnia swojej roli.

"na mnie nie czeka nikt
ja na nikogo nie czekam
serduszko rysuję" !!!

I ten dopełniacz na końcu...

Niech wiersz ten będzie podwodny niczym Atlantyda.

jakoś przyszły mi tu na myśl Żydówki ze "Wzlotu" Iwaszkiewicza, może przez tą pustkę i rozbite szyby jako rozpad. o ile tekst Iwaszkiewicza mnie uwiódł, tutaj niewiele ciekawe znajduję.

przywitania i pożegnania - stały zestaw jak dla dworców. a puenta to taki Filip z konopi, skąd tu nagle Atlantyda?