Układanka (wiersz)

Tak się składa, że się składam

z braku laku z grudek kitu,

toteż zwykle się rozpadam

bez splendoru

i zachwytu z czyjejkolwiek strony.

Jestem częścią układanki,

ułożoną z mniejszych części.

Jestem sypki, bardzo szybki

w zatracaniu życia treści,

bez powodu.

Przez lata porozbijany

traciłem fragmenty siebie,

zalepiałem puste miejsca kitem,

że znów jestem w niebie,

niczym gwiazda.

Dowód na to, że istnieję,

jako atom w gwiezdnym pyle,

jest zbyt prosty i oczywisty,

by go dostrzec chodź przez chwilę

w ostrym świetle niepokoju.

Tak więc sam nie widzę siebie

bo mam oczy zalepione

bym w rozsypce ich nie zgubił

by patrzyły w jedną stronę

w stronę życia