Zabawa w życie

Marta

Justyno D :) tak, pewnie niepotrzebnie .. ale czemu meta ma się łaczyć ze zmyślonym słońcem
.za te uwagi i Twój czas dziękuję
ew ... :) myślę , że oceniłaś moj wiersz fachowym okiem,
trzeba sie uczyć i próbować .....nie jest łatwo na wywrotach ...
Wszystkim za głosy bardzo dziękuję i sorry... ale
mnie się ten chłodny , rozbiegany wiersz podoba

Justyna D. Barańska

mnie się tu jedynie podoba uciekanie przed metą, jest w tym sporo prawdy. wszyscy chcemy się leczyć ze śmieci, jakby to choroba była, a przecież staje się na linii startu po to, aby dobiec do mety.
tylko ta meta w tekście słabo się łączy ze zmyślonym słońcem, może to i mamienie, zatrzymywanie dobrych chwil (gorące oddechy), ale zawsze coś nie będzie grać w takim posunięciu, coś będzie przypominać o kłamstwach, jak zimne dłonie.
i używanie "ja" niesie ze sobą konsekwencje w takim ujęciu, jakie przedstawiłeś, bo z niego nie wynika zwykłe ja robię, tylko ja jako esencja, centrum i cała do tego filozofia. niepotrzebnie się to "ja" wmieszało.

ew

Myślę, Marto, że jakieś to takie mało odkrywcze jest. Metafora kropli lęku nawet mi się podoba, ale kolejny wers wchodzi na głowę właśnie temu z zimnymi dłoniami i robi się karambol, myśli nie nadążają za tak skumulowanymi metaforami.

Marta

dziękuję za pochwały .. one zobowiazują , pozdrawiam

Anonimowy Użytkownik

Basieńko, większe i większe są Twoje teksty - parafrazując Ritę.
Skraplasz teksty , a one wciąż od nowa rodzą się ...

Rita

Coraz ciekawsze są Twoje wiersze Marto:)

Pozdrawiam

Anonimowy Użytkownik

o faktycznie! tam jest ''e'', a nie ''ę'' i teraz nie wiem czy to literówka, czy popłynęłam z interpretacją przez swoje niedopatrzenie... hmmm...

Anonimowy Użytkownik

''krople lęku na zimnych dłoniach'' - chyba oscylujemy wśród podobnego obrazowania, zobacz mój tekst ''kartki z podróży - thanet'' ;) cóż, zdarza się. :) swoją drogą zimne dłonie to bardzo ograny epitet, prawie tak jak ''martwa cisza'' albo 'krwawiące serce''. Jeśli wiesz co chcę powiedzieć...

''uciekamy przed metą która wyznacza nam los'' - coś jak ucieczka przed przeznaczeniem. Sapkowski pisał (słowami pewnej czarodziejki z opowieści o Wiedźminie - po kilku latach od pierwszego czytania wróciłam do tych książek, więc pamiętam), że samo przeznaczenie nie wystarczy, potrzeba jeszcze trochę poświęcenia. I tu włącza się jedno z moich przemyśleń, w Twoim wierszu to cel/koniec warunkuje całą życiową drogę, a ja uważam, że jest odwrotnie. Od tego którędy się idzie (gdzie się skręci po drodze), zależy dokąd się dojdzie. Ale w sumie może wystarczy odpowiednio silna determinacja, sama już nie wiem...

Sprawny tekst. :)

Tomasz Smogór

leku czy lęku?

jerzykujas

Ciekawa metafora w pierwszym wersie. Ja Basiu bardzo rozumiem ten wiersz;)

Pozdrawiam