Coraz więcej wierszy popełniam, coraz mniej zbrodni piszę.

Zaczynam się obawiać o siebie. Ocierać
między prawdą a nogami właściciela. Znajduję byt,
który nie ma bytu w dzisiejszych czasach.
To musiało się tak skończyć

– między prawdą a nogami właściciela znajduję byt.
Noszę w sobie zbyt wiele spacji, dzieli mnie zbyt wiele przecinków.
To musiało się tak skończyć.
Nie jestem alfą i omegą, czasem tylko

noszę w sobie zbyt wiele spacji, dzieli mnie zbyt wiele przecinków.
Kiedyś zamknę oczy, a świat obejdzie się beze mnie, bo
nie jestem alfą i omegą, czasem tylko
nie potrafię się zatrzymać.