bezpowrotnie, przyjacielu

Figa

Jeżeli mam być szczera ze wszystkimi wywrotkami, to ja też nie czuję się przekonana, a to jest duuuży błąd. Zgubiłam się i zgubiłam ten tekst, jego sens i prywatność. Zatem o autoryzacji nie ma mowy.
Ale obiecuję, że się poszukam i może znajdę :D

Justyna D. Barańska

jakoś wcześniej jak sobie czytałam o panach w garniturach, to wszystkie myśli skierowały mi się w stronę pogrzebu, wynoszenia ciała. jakby ten wiersz był swego rodzaju pożegnaniem, a teraz to już sama nie wiem. może mi się to wszystko tylko przewidziało. ech, Figa, ja nadal nie czuję się przekonana.

Rita

:-)

Figa

nic już nie zmieniam w tym tekście.

Figa

ja też już nie rozumiem.

ARS TO od tyłu sra

"bezpowrotnie, przyjacielu"

"miałeś wtedy piękne zapłakane oczy
i tęskniące usta obce ciało
znaczyło na moim świadomość życia
rozumiałam ludzkość na dziesiątym piętrze

pusty korytarz szybki puls
w głowie jak na spowiedzi
dałeś się ponieść panom
w garniturach szukając podobnych

do boga za późno cynizm
wyprowadził na manowce

do obcej ziemi niewoli
cynizm i ty uciekłeś"

Wiem że nie na Twoją modłę, ale tak przeczytało mi się. Coś tam po prostu może się wykluć...
Nie sugeruj się moim 'czytaniem", ale ;-) ... popatrz na swój tekst inaczej;-) Bo myślę, że coś on ma;-) Emocje poniosły po prostu;-) Pozdrawiam Ave ArS

Justyna D. Barańska

bo odrzuciłam i wróciłam, bo mnie olśniło, że nie wiadomo, który to tekst. ale powinien wylądować na swojej stronie, nie wiem, czemu na pierwszą przylazł.

Anonimowy Użytkownik

A ja nie kumam dlaczego dwie godziny temu to było na czwartej stronie poczekalni, a teraz jest na pierwszej... ;]
Tak mieszacie, że już nic nie rozumiem, po prostu nic.

Rita

:(

Anonimowy Użytkownik

Ja też nie i poczekam z komentarzem do wyjaśnienia się sprawy ;/