W piegowatej nocy (zimny) (wiersz)

Kilka bardzo dobrych fraz. Kilka celnych myśli. Dość banalne wprowadzenie czytelnika w akcję, chaotyczne składnia i interpunkcja. Dla mnie zbyt wyboisty ten tekst. Liczę jednak na przychylność dziewczyn.

co do interpunkcji, po wodospadach powinien być przecinek, już zmieniam. Nie wiem natomiast, czy dawać przecinki przed czekam i oczywiście po znajdę.
Składam samokrytykę!
Co do składni, Nie wyobrażam go sobie w innym zapisie. Będę się kłócić. W końcu to tylko ciepłe kluchy ;)
Aha i nadal nie wiem, czy wychłodzone skały i księżyc powinny się znaleźć w jednym wersie.

dla mnie trochę zbyt "księżycowo", tzn. uchwycenie świata przedstawionego nie proponuje mi niczego innego/nowego/odrębnego na tyle, by zatrzymać. po prostu odbieram sobie w kategoriach: był sobie wierszyk.

Bo to jest taki "był sobie wierszyk", chyba już pisałam, że to tylko ciepłe kluchy - nie myśl, że tego nie widzę. Dałam go ot tak. Po prostu lubię ten tekst.
Nie każdy wierszyk musi zmieniać świat. Nie które tylko są.

Też tak myślę :)

metafory mogły być solidniejsze niż oddechy świerków czy bezdźwięczny księżyc, ale mnie się ten wierszyk całkiem nieźle czytało, chyba za sprawą czekania, które przytwierdziłaś gwoździem do wersów. ja na tak, tym bardziej, ze wracasz po przerwie.

no to sru

Powiedzmy, że wiersz się czyta... ( niech zrobi to sam, choćby przez syntezator mowy, choć bardziej bezdusznie, to i tak do zrozumienia!)
Osobiście nie przepadam za wierszami bez jakiegoś większego składu. Wersy, toż to linijki w tekście, rymy- jakie rymy? i takie tam moje wymysły, co do tego jaki wiersz miałby być.
Ale:
Dlaczego nie można odbierać samego wiersza? Wsłuchać się we własny głos przy czytaniu i zastanaowić, czy? Czy się podoba? Ot tak - po prostu...
Nie jest to wybitne ( bo kto dziś tak pisze?), ale ciekawe. I o to chyba chodzi

Powiem szczerze, że jestem zaskoczona - tym, że poszedł. Że tekst jest trochę tandetny i mało wyszukany, to wiem, ale szczerze mówiąc kiedy go pisałam, a było to rok temu po niezłej przeprawie na Zawracie i w wyjątkowych okolicznościach ogólnie, tak tandetnie i nieco romantycznie się czułam. A co do oddechu świerków - czasem wiatr jest tylko (aż) tym.

jest w tym jakiś taki... spokojny mistycyzm. może nie pierwszej klasy, ale podoba się mnie.