faza trzecia. (wiersz)

czy właśnie tak się tęskni?
ssąc palec z nadwrażliwości nie wiedząc gdzie i skąd
na ślepo i sztucznie krew karmić pulsem przerywanym
serce rozkrajać w kuchni co ranek

chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj
mdlącą czystą proteiną zastąpić glukozę

i nie wódź nas na pokuszenie
już tylko głową stężałą czuć insulinę

przyjaciół mieć kilku i psa na podwórku
ścięte gałęzie dwie puste garście
wzrok wbity w skubane drewno
kosmos na karku i jedyny racjonalny powód
spiesz się spiesz się spiesz się

jak mantrę

obsesją pielęgnować modlitwę

użyźniać tę ostatnią w domysły
wiarę

i nie stracić przekonania byle
że wszystko to płaczące Naprawdę