Ten którego piszę

                                                                                 w inspiracji wierszem " Początek "

                                                                                 Jacka Golonki

Krwotok z nosa jak przecinek odruchowo postawiony

we właściwym miejscu

stoimy naprzeciwko siebie

                                         on – skręca papierochy (Asia Spoczko chciała mnie

nauczyć – ale moje nadal przypominają paliczki Słowackiego na paryskim cmentarzu

Montmarte – gdzie spoczywał do 14 czerwca 1927)

                                         widzę jego palec – zostawia znak

w śniegu – prostą kreskę

(która może znaczyć śmierć

która może przynieść śmierć

śmierć może przynieść ukraińską wiśniową nalewkę

śmierć rozstaje się z tobą w zgodzie)

zostawił znak w śniegu – ale jutro przyjdzie Nowe –

zasypie nowy śnieg

(a przecież tu mogła zacząć się wojna, a w nas zapłonąć

róża, w nas mogły zapłonąć całe miasta)

obmacuje jego nowe szaleństwo

                                (szaleństwo

                                           dom z zaniedbanym ogrodem)

na razie stoję naprzeciwko

okna

przezroczystej blizny bloku

(wyszedł z siebie dla Poezji

przed lustrem – goli się – czy warto – dla Poezji –

golić się na Miłosza – zostawiać piekną brodę –

zarost poetów – dobry temat na inny wiersz

czy można wyjść z siebie – i spoglądać

dalej

bywam nieruchomy

spoglądam i zanika powidok

obraz zastępczy)

ten wiersz – i ten którego piszę

dowieszę sobie u szyi

jak najpiękniejszy krawat

jestem pewien

że z takim kamieniem mogę już skoczyć

( Rzeki maleją )

                                                                        26 lis 2010