giving up: historia z dworcem w tle (obym się myliła)

pora wyciągnąć wnioski Paweł polej bo prysły złudzenia
ostygły sny a kiedyś umiałam naszkicować ciepło
w przedziale drugiej klasy zasłonić przed tobą horyzont

zamienić obłęd w grę słów na odwrocie starego biletu

nie mogę dłużej zamykać oczu na jarzeniówki pytań skutych lodem
strzelisty kształt śmierci sczytywany palcami ze ściany
i może trzeba było wtedy z wiaduktu skoczyć w tę wodę
zanim każde z nas osobną falą runęło do środka

teraz tylko zło mamy dla świata ty w fakturze dłoni
ja w prostocie liter nie tego chciałam ty nie tego
szukałeś we mnie smutne dziecko pijaka zepsuty pajacyk

bo to już nie jest prolog Paweł teraz jest środek czasu
jak zwykle dworzec zimno śmierdzi moczem
tutaj się kończy nasza miłość ty jesteś nagle obcy człowiek

skąd mogłam wiedzieć co mi zrobią wiersze za ciasno mi w tym ciele
w tej głowie w tym kraju równin i rzek płytkich jak groby
tu nikt nie chce wielkości tu się w języku kostnieje i gnije
krzykiem w trzewiach prorocy konają milcząc
że cały ten świat to niczyja wina

oddam talent za spokój oddam wiersze za wiarę
przecież dopiero się budzę a już czuję na ustach krew
co kiedyś rozsadzi mi serce paniką znasz mnie Paweł
będę pić płakać i pisać o obręczy co zakleszcza mózg
o tym że nie ma przyszłości że życie tak niewiele znaczy
jak mgła nad lasem jak ta nasza miłość znów jadę pociągiem na północ
jeszcze odsuwam śmierć poza pojutrze jeszcze jakoś walczę
choć w sumie nie ma o co

w stukocie kół wyraźnie słyszę że już byłam