Emigracja (wiersz)

Hipokryzja czy prawda? Załadam, że prawda, a jeśli prawda to sześć kulek.

Pierwsza zwrotka skojarzyła mi się trochę z różnymi polskimi piosenkami, a trochę z taką młodzieńczą chęcią napisania ''na maxa poetycko''.
Druga i trzecia to takie zejście na ziemię, ale chyba jednak mnie nie przekonało.
Zdecydowanie nie moja poetyka... Jednak troszkę za prosto.

''Mi'' w ostatniej wynika z kontekstu, a więc wydaje się zbędne.

A mnie się podoba. Jest prosto i przejmująco.

Może ja to po prostu widzę z perspektywy emigracji...

wizja moja,to emigrowanie na polany, bezpowrotne. i jeszcze czytam pocieszanie zostających, nieśmiałe i jakby bez przekonania to pocieszanie, z małą nutką przeproszenia.

Zgadzam się z ew.

Brrr. Zdecydowanie "na maxa poetycko", anioły, rodziciele w nie najlepszym świetle... Konwencjonalnie i tendencyjnie.

Zawsze w jakiś sposób poruszający jest widok dzieci poważnie chorych, które uspokajają rodziców, ze mają się nie martwić, że tam będzie im lepiej. Ich spokój chwyta za serce.
Tutaj jednak nie czuję się poruszona, poszedłeś w standardowe motywy: anioły; wstawka typu: a po co mi to, która podchodzi pod gadulstwo.
Poszłabym raczej w stronę emigracji i wykorzystała jej pola semantycznego, żeby śmierć inaczej uwypuklić niż przez anioły, płacz matki czy niewypite kakao.

na nie

Zgodzę się z Justyną, nie byłabym przekonana tymi argumentami. Właściwie w kontekście nie wiem, jakie mogłyby mnie przekonać, ale na pewno nie powyższe. Powinny chwytać za serce, a tymczasem przelatują po powierzchni aniołami, gwiazdami, przekleństwami i - kiepską puentą.