pusty (w połowie) (wiersz)

Fajne są te lustra złożone z niepoznającym siebie; cholera to jest w ogóle fajny tekst. Kawał czegoś dobrego,
kłaniam się autorowi

Wiesz, tak jakoś - ruszył :)

Czytam i się uśmiecham, bo dla mnie to bardzo dobry mini "scenariusz", na ciekawy film:)

Pozdrawiam.

Tutaj zgadzam się z Małgosią - powiedziałabym wręcz, że to opowiedziany film.

Całkowita amerykanizacja na płaszczyźnie językowej i sytuacji lirycznej z jednej strony frapuje, a z drugiej przypomina: "gdzieś to już czytałem, setki razy". Co prawda, nie zawsze w taki interesujący sposób. A wiersz jest jak najbardziej udany.

ktośka: Bardzo dziękuję za miłe słowa :)

Melody: Cieszę się :)

Rita, Marzena: Jako nieskończony filmoznawca (nieskończony z racji statusu wiecznego studenta), nie mam innego wyjścia jak zgodzić się co do "scenariusza" :) Bardzo często piszę właśnie w ten sposób, dobrze się czuję w takiej stylistyce i nierzadko inspirują mnie filmy (a obejrzałam ich znacznie więcej niż przeciętny kinoman :) ). W tym akurat przypadku trochę zainspirował mnie film "Tony", który zresztą dosyć często jest zaczątkiem dla mojej twórczości. To niszowy obraz o jednym dniu z życia londyńskiego seryjnego zabójcy ( www.rottentomatoes.com/m/tony/). Kocham takie kino, mroczne, przytłaczające, minimalistyczne. Bardzo krótki, bo trwa tylko godzinę, bardzo opieszały, cichy, w pewnym sensie spokojny, a przez cały czas czuje się ogromny niepokój. Mój mężczyzna twierdzi, że uwielbiam filmy potwornie nudne (na których on w większości zasypia :), w sumie coś w tym jest. Ale ja po prostu nie lubię "prześlizgiwać" się po tym co oglądam. I takie też staram się pisać wiersze.

Marszyński: Czasem myślę, że jestem straszliwie monotematyczna. Piszę w określony sposób, mam swoją ulubioną tematykę (chociażby ta wspomniana amerykanizacja jest w moich tekstach wszechobecna). Muszę się trochę "uwszechstronnić" :)

Dzięki za czytanie.
Pozdrawiam,
P.

Wiesz, usunęłabym "podczas stosunku"; kończąc na kurwach dodałabyś Morrisowi zdolność decydowania, trochę więcej przestrzeni, która przy takim zdeterminowaniu postaci mogłaby się przydać. Tym bardziej, że w tytule odnajduję nawiązanie do potocznego definiowania pesymistów, optymistów i realistów i jednak nadzieję dla Morrisa, który przez zaczytanie zatraca siebie.
Po takim wierszu zaczyna się widzieć słowa na przedmiotach, ich nazwy a nie je same. To jest przestroga dla czytających za dużo! :) Podoba się bardzo.

Ja tak sobie myślę, że Morris to jest takie dobre imię dla kota, słyszę je i jakoś automatycznie widzę sierściucha, ale to tak poza tekstem ;) Natomiast w tekście próbuję znaleźć jakąś regułę, która wytłumaczyłaby mi stosowanie raz wielkiej, a raz małej litery po kropce, bo to się chyba już w poprzednich wierszach pojawiło. Rozumiem jeszcze, jak ludzie rezygnują z interpunkcji i wielkimi literami tylko zaznaczają, kiedy ma nastąpić nowe zdanie. Może ktoś z czytających mi powie, bo niegrzecznym byłoby wymuszać odpowiedź na autorze.

Ładnie wychodzi z tego wiersza bowaryzm, ale przede wszystkim problem tożsamości. To nie tylko mieszanie porządków rzeczywistego i fikcyjnego, lecz również ustawienie siebie w którymś z tych porządków.

Z tą interpunkcją to jakaś apokalipsa.
Poprawność językowa jest u mnie zawsze na pierwszym miejscu, a tu - w każdym wierszu właściwie - wychodzą jakieś krzaczki. Nie wiem skąd ta niekonsekwencja, wiersze piszę w taki sposób, że ich nie poprawiam. W sensie - piszę bardzo szybko, mam pomysł, który przelewam na papier, później sprawdzam całokształt i udostępniam. Wcześniej nie widziałam tych błędów. Szczególnie, że zamieszczam jeszcze na dwóch portalach i dotychczas nikt mi na to nie zwrócił uwagi :)
Znakiem tego - muszę się bardziej pilnować.

Pzdr,
P.