* * *

to ciało
odchodzi jak w śnie o bezsenności
gubiąc po drodze
nieodebrane telefony
zaraźliwie intymne nieukontentowanie

ciągle ponawiane
deklaracje magnesy pytania
są na każde skinienie próśb
jakby nie czuły ulatniającej się celebry

oczywiste pejzaże
poszerzonego porządku
stają się post factum
zadaniem bez prawa dotyku

następny adres nadejdzie
w okolicach wschodzącego spleenu
nagiej histerii pustych dreszczy

1995