Poświaty i cienie. Przejście (wiersz)

Nareszcie coś naprawdę fajnego u Ciebie Wiktor;) Cieszę się z tego wiersza:)))

Podoba mi się sposób, w jaki prezentujesz własną wizję sądu ostatecznego i jak kontrastujesz ją z dziełem mistrza. Właśnie ta beznadziejność stawiania szubienicy, pewność, że tak to się skończy, ale również umiejscowienie własnego losu we własnych rękach zaopatrzonych w przyrządy do jego kształtowania. Zamiana ołówka na flamaster mogłaby sugerować, że świat dąży do jednak mniej szarego końca, ale okazuje się, że również kolorem można postawić kropkę. To jest całkiem ciekawy obrazek - jaskrawa szubienica wśród szarości.
Zrezygnowałabym z "beznamiętnie" na początku - entuzjazmu w wersach nie da się wyczytać nawet na siłę; i "które" brzydko wisi na wylocie. Ale poza tym jest w porządku.

Z każdej strony jakieś niebezpieczeństwa, nigdy nie wiadomo, w którym domu czai się zło. Bo przecież w życiu nie jest jak w literaturze i czarne charaktery niekoniecznie ubierają się na czarno.

bardzo dobry, dopracowany, wyważony tekst, a pointa z tych, które dają po mordzie.