do przyjaciela (wiersz)

ech, zazdroszczę tej lekkości do wyznań, jakoś mi coraz trudniej to przychodzi w tekstach, może to i powód coraz rzadszego pisania.

ja też rzadko piszę, a kiedy mam coś napisać to się uczuć chwytam, bo nic innego mi nie zostało. buu

że nasze życia będą sobie - będą sobie co?

po prostu będą i nic się nie zmieni

zakręt z makami
:))

Czasami brak mi słów by wyrazić dogłębniej to co czuje po przeczytaniu tekstu,
boli mnie to, a pomimo że tekst osobisty znajduje coś dla siebie. Niecierpliwie czekam na Twoje nowe teksty. Pozdrawiam :)

hhe dzięki Colt :)
dziękuję też za oceny, chociaż wolałabym dostać po g(s)łowie :P

To ja dam słowo. ;)
Twoje pierwsze wiersze były pisane tak, jak akurat się udało, metaforyzowałaś wg tego, co przyszło do głowy, a nie żadnego głębszego klucza i to dało się zauważyć (albo po prostu trak wyglądało). Jednak od jakiegoś czasu widać zmianę. Krążysz wokół tych samych środków formotwórczych i rekwizytów. Tylko nie wiem, czy to po prostu przypadek wynikły ze szczerości tekstów (czyli pokazujesz to, o czym myślisz), czy świadome kształtowanie dykcji, ale skłaniam się ku opcji nr jeden, gdyż ciągle jeszcze masz w wierszach młodzieńczą egzaltację, bunt oraz wpływy Nosowskiej i Przemyk. Teksty (w większości) są czytelne, bez większych błędów, ale czasem bardzo ''subiektywne'' - tylko dla nadawcy i adresata, bez miejsca dla czytelnika, któremu nie wystarczą same ładne słowa powiązane w wersy. To jest już pewien poziom twórczego rozwoju, ale jeszcze daleko do końca.
Dziękuję za uwagę.

Cieszę się Oli, że to zauważyłaś :)
Fakt, że gdyby zebrać moje ostatnie wiersze to sens byłby ten sam i w zasadzie coraz mniej się od siebie różnią. Patrząc wstecz sama widzę różnicę pomiędzy tymi wierszami. Szkoda, że ludzie się zmieniają i muszą, kształtować swój charakter od nowa. Nosowskiej już przestałam słuchać, a kto by pomyślał. :P Niby wszystko się zmienia, ale mam nadzieję, że chociaż po wierszach widać, że jednak coś zostaje z figizmakiem i jej czekoladoholicznych rozważań :P

myślę, że ludzie się nie zmieniają, tylko odkrywają dla siebie nowe horyzonty.

albo tracą perspektywy..

też.

Trafne, uniwersalne spostrzeżenie w puencie.

Wspaniale opisujesz dwoje znanych sobie ludzi. Puenta wysmienita! Pozdrawiam.

Świetny:)