Gdy Persefona powróci,
ja będę gotowy.
Narty na półkę odłożę
i ręka nie zadrży.
W porannej mgle
pobiegnę do lasu,
z Dusiołkiem
harce wyprawiać.
Aż z piersi zdyszanej
krzyk spłoszy ptaki:
"A wiosną niech drzewa,
nie krzyże zobaczę!"
Z kolei Dusiołek reprezentuje twórczość Leśmiana, z jej witalnością i właśnie "wiosennością". Oboje są też nosicielami ciemnych, tajemnych mocy. Persefona to królowa podziemnego świata zmarłych, natomiast Dusiołek to postać z wierzeń ludowych, której pierwowzorem są zmory.
Persefona niesie ciemne moce? Przecież z jej powrotem przychodzi wiosna, a pobyt w Hadesie to przecież nie był jej wybór.
Narty na półkę odłożę
i ręka nie zadrży."
skoro będziesz gotowy, to jasne, że ręka nie zadrży.
Moje odczucie jest takie, że koślawo poprowadziłeś ten tekst. Skojarzeń nie wystarczy wrzucić i otoczyć puchem, ale trzeba je osadzić mocno jak w ziemi, by oplatało tekst od pierwszego słowa do ostatniego.