Spękania (wiersz)

Na takie wiersze warto czekać, a później zatracać się w czytaniu;)

Porządne pióro, dobry warsztat i cacy, ale jednak od pewnego czasu coś mnie tu niepokoi. Forma wymusza pewne inwersje, a czasem jakieś przekształcenie myśli, ale nigdy nie mówi jakich słów trzeba użyć. A tutaj wstawiasz pewne nadęte słowa (nieistnienie) lub zestawienia słów ("ozkoszą pędząc wzwyż"). Może i się czepiam, ale po prostu uważam, że można się inspirować mistrzami, jednak pisać sobą. A mnie się wciąż zdaje, że mam do czynienia ze stylizacją.

Mądry, dojrzały, dopracowany wiersz, solidny warsztat. Właściwie bez potknięć.

Droga Justyno.
Łatwiej by było, gdybyś jednak przyjęła że "stylizacji" tu żadnej nie ma. Po prostu, taki jestem (choć trudno w to uwierzyć) w życiu codziennym i tak piszę. Używam takich a nie innych zestawień słownych i daleki jestem od nowomowy szpikowanej angielszczyzną na przemian z językiem "osiedlowym", młodzieżowym itp.
Więc piszę sobą, a jeśli o inspiracji mowa, to jest nią moje życie, wartości wyniesione z domu, oraz troska o to, by w pogoni za "postępem" nie gubić własnej tożsamości.
Subiektywną oceną jest, czy słowo "nieistnienie" jest nadęte, a np: " sie ma", "nara" jest znakomicie ulokowane w obecnej percepcji komunikacyjnej.
Nie inspiruje się mistrzami (nie więcej niż oczytanie i przyzwoitość intelektualna nakazuje), ale też każde słowo mieszczące się w aktualnych słownikach Języka Polskiego, traktuje równoprawnie i nie nadaje mu znaczeń innych niż posiadają.
Nie nadaję im kwantyfikatorów (nadęte, górnolotne, niemodne, staroświeckie, czy temu podobnie).
Wiem, że nie wpisuje się w nurt nowoczesnej poetyki, ale to właśnie winno być dowodem, że pisze sobą i dla poklasku, ułudy "nowoczesności" nie płynę z nurtem aktualnych tendencji, choć zapewne byłoby łatwiej.
Nadto uważam, że na ogromnym polu różnych prezentowanych poetyk, i ta zmieścić się może i przez niektórych przynajmniej być czytaną.
Albowiem ze swojej strony czytuję i nawet lubię niektóre wiersze Mirahiny, Sarny, Dehnela, Bielskiej czy Julki Szychowiak i do głowy mi nie przychodzi z jaką (i na kogo) stylizacją mam do czynienia, choć byłby to temat ciekawy (zważywszy niektóre wywiady-rozmowy w/w.).

Jeżeli jednak, pisząc sobą, odbierany jestem jako zaisnspirowany mistrzami, to i nie wiem, czy powód to do wielkiego wstydu. Złośliwi powiadają, że Mickiewicz też nic nowego nie stworzył bo inspirował go Byron na którego się stylizował.
O inspiracjach "młodych gniewnych" już wspomniałem, Łatwo to nawet w internecie prześledzić (kto, kogo, jak inspiruje). i kto na kogo się stylizuje.
Jest to bowiem zarzut który można postawić każdemu, bez względu na to, jaki nurt poetyki uprawia.
Przy większym samozaparciu, to nawet i "udowodnić" można.

Pozdrawiam serdecznie.

Gdzie błąd, że nie można poprawnie pisać?