o sobie we własnej osobie

pewnemu rodzeństwu

powiedziałbym, że umieram. życie przesuwa się
o jeden rok do przodu w dniu, który chciałoby się zapomnieć
i nijak nie mam pomysłu, jak odpreparować tę tkankę. (teraz
pewnie zarzucisz banałem, że trzeba wreszcie dorosnąć
i zostawić za sobą worki pełne kasztanów. sam wiesz, będzie trudno
odstąpić miejsca następnym.) to nie przeszkadza

zachwycać się obietnicą spełnienia marzeń. nareszcie
mogę się wyspać, bo ktoś przerywa koszmary
o marnej przeszłości i paru błędnych ruchach.

(zobaczysz, kiedyś na pewno stanę się
sobą.)

20-21.04.2011.