Stara kobieta bez pary (wiersz)

Mam ambiwalentne uczucia, z jednej strony jakoś tak bezpośrednio, surowo, a jednak uderza, szczególnie dwie ostatnie strofy. Przygnębia, zdecydowanie.

Witam panią Ritę (to pseudonim, imię czy skrót od np. Małgorzaty? podoba mi się).

Niezły wiersz jak na swój gatunek. Widać lekkość pióra i pomysłowość formy, choć temat mocno oklepany. Fajna gra przerzutniami, których nie jest za dużo (to częsta ''pułapka'', w którą wpadają młodzi twórcy).

Tytuł czytam jako wstęp do pierwszej strofy. Lub jej część. Zdarzało mi się widzieć już coś takiego (np. u Miłosza Biedrzyciego).

''żeby nie czuć się tak bezgranicznie

samotna we własnych ramach'' - troszkę tu za dużo egzaltacji, moim zdaniem.

''klamka z wrażenia ustapiła'' - najwyraźniej literówka.

'''z opuszczoną głową lekka od jutra

zasnęła'' - dobrze, że ''lekka od jutra'' można rozumieć również pozytywnie, bo aż ciśnie się na usta pytanie, dlaczego zasnęła (umarła), a nie zajęła się czymś nowym. Przecież wielu twierdzi, że życie zaczyna się na emeryturze. ;)

Podsumowując: wiersz zdecydowanie nie powala, ale wśród portalowej grafomanii mógłby się wyróżniać. Osobiście nie przepadam za takim gatunkiem poezji, ale poczytam inne. Widać potencjał autorki.

Pozdrawiam i życzę uśmiechu.

Justyna Daria Barańska

Dziękuję Justyno za komentarz.

Również pozdrawiam - z uśmiechem :-)

Małgorzata

Ps. Czyżby były dwie panie o tych samych imionach i nazwisku??!!
Bo na to wygląda.
To byłoby niesamowite!:))

Witam ponownie (właśnie odkryłam, że tu panuje zwyczaj dyskusji z autorem).

Dwie? Ma pani na myśli moje nazwisko? Myślę, że znajdzie się więcej niż dwie. W końcu nie jeden pies to Burek. Podobno.

Dobrej nocy życzę!

JDB

Na to wygląda, że dwie. Świat jest mały. ;)

"zawiasom zebrało się na płacz" - o, już to słyszę!
Całość zgrabna.

"dom przystrajała w bibeloty
żeby nie czuć się tak bezgranicznie
sama we własnych ramach" - mieszczanka! :D słowo "bezgranicznie" jest okropne, ale jak byczek bierze się z ramami na rogi.

Rito, bardzo ładnie się wyćwiczyłaś w obrazach. Kiedy miewałam milion zastrzeżeń, a teraz mogę się uśmiechnąć tylko, bo to dobry, oddziałujący wiersz, z troską również o formę.

Magdo, Justyno(opiekunko) i ja się uśmiecham i dziękuję :)
A Twoje słowa Justa są niezmiernie miłe i mobilizujące:))

Pozdrawiam.

za kota, który sprawia wrażenie że odszedł na gazie;-) Cholera... subtelnie porusza;-) Co jak co ale gracja jest Twoją mocną stroną;-) i cholera ta dwuznaczność odniesienia gazu do kota i garnków;-)

Arku, fajnie,że mnie odwiedziłeś:) )I za te jakże mile poruszające mnie słowa!

Pozdawiam.

wiersz bardzo dla mnie, brawo Rito ;))